“Bibbertje en Beef BV” (voorjaar 2012)

Arie van der Lugt (1917-1996) heeft naast vele boeken ook een aantal succesvolle toneelstukken geschreven. Zo dateert “de Rose Pyjama” uit 1950 en ondanks dat dat stuk dus al een respectabele leeftijd heeft bereikt, kan het inhoudelijk nog prima mee. Maurits Keyzer heeft een aantal stukken van van der Lugt aan de moderne tijd aangepast en “de Rose Pyjama” heet in die bewerking “Bibbertje en Beef B.V.” naar de firma (sinds 1853) in textiel die te hulp geroepen wordt rond het bewuste rose kledingstuk. Het is dus een heuse klassieker die eind maart door het gezelschap “De Opregte Amateur” uit en in de Hoef op de planken gezet wordt.

Al vanaf begin januari zijn de spelers alweer aan het repeteren en dat werd serieus opgevat, want zelfs toen men de verwarming van de oefenruimte vergeten was tijdig aan te zetten, waardoor de temperatuur zelfs binnen eerder tot schaatsen uitnodigde, werd er stug door geoefend door regiseuse Tiny Pieterse en het team: dat was echt bibberen en beven met jassen aan en mutsen op! Voldoende warme koffie was binnen handbereik, maar toch!

Het was een stuk met een prachtig verhaal, dat ingenieus in elkaar stak. Het oorspronkelijke werk van van der Lugt (uit 1950) bevat een aantal klassieke elementen zoals een karikaturale schoonmoeder, die rechtstreeks uit de beruchte moppen lijkt te komen, maar de hedendaagse bewerking van Keyzer voorkomt dat het oubollig gaat worden.

Het draaide allemaal om de lotgevallen van Joost Bramzaaier, die het aan de stok heeft met zijn schoonmoeder en die gechanteerd wordt door een stel kleine criminelen met een rose pyjama. Hij roept de hulp in van de eigenaressen van modehuis Bibbertje en Beef, die echter geen rose pyjama kunnen leveren; daarentegen krijgt hij ongevraagd ’hulp’ van meester kluns – pardon, detective – Fingerprint en een op promotie beluste agent, maar gelukkig staat ook zijn werkster aan zijn zijde. En tegenover zijn echtgenote probeert hij zo goed en zo kwaad als dat gaat de schone schijn op te houden, dat er niets aan de hand is. Kortom, alle ingrediënten om de toeschouwers met een lach geboeid te laten genieten tot aan het verrassende slot.

Het zal duidelijk zijn, dat buiten het bewuste kledingstuk er in dit stuk een zware hoofdrol was weggelegd voor de figuur Joost Bramzaaier. Die was niet alleen continu op het toneel, maar had ook een enorme hoeveelheid tekst en wisselde om de paar seconden van stemming tussen kwaad, bang, vervuld van trots, paniek, liefdevol bejegenend, terneergeslagen, hoopvol, en meer. Het was de taak voor Ronald Wieman hieraan gestalte te geven en dat lukte hem bovenmatig goed. Dat hij een komisch talent heeft, wisten we wel, maar om een zo grote rol geloofwaardig neer te kunnen zetten, dat is toch weer een tweede. We vroegen hem na afloop hoe hij zich hierop voorbereid had, waarop met schouderophalen werd geantwoord: “Nou gewoon. Je krijgt een rol en je doet je best”.
Maar insiders weten, dat hij al vanaf januari met een walkman op liep, waarop hij het hele stuk had ingesproken en die hij afluisterde en waarmee hij oefende tijdens het melken en rietdekken. Want we mogen immers niet vergeten, dat de kwaliteit van het Hoefse toneel geleverd wordt door amateurs. En dat dat wordt gewaardeerd, blijkt wel weer uit de grote toeloop van toeschouwers (dat de voorstellingen aldoor uitverkocht zijn begint al gewoonte te worden) en de enthousiaste reacties uit de zaal.

Buiten Ronald Wieman bestond de cast van dit toneelstuk verder uit Anneke Hogenboom, Suzan Duivenvoorden, Belinda Wahlen, Annet van der Meer, Ida Sietsma, Bianca van Kempen, Remco Hoogervorst, Harry Bakker en Toni van Bemmelen. De regie was in handen van Tiny Pieterse.

Alle foto’s van deze voorstelling kunt u hier zien.